Southern Scenic Route
Van Dunedin reden we de Southern Scenic Route, die in
Queenstown eindigt na 610 km.
De eerste stop op de route was in Owaka om een rondje te
golfen.
Het eerste deel van de Southern Scenic Route gaat langs de
kust met mooie uitzichten zoals hier op Tautuku Bay.
We hadden gelezen dat de kans bestond om in Purpoise Bay,
tijdens de zomermaanden, de zeldzame Hector Dolfijnen te zien. Maar het strand
lag er zo leeg bij dat we dachten ze niet te kunnen zien.
Tot onze verbazing waren ze op enige afstand van het strand op
verschillende plaatsen te zien. Deze jongelui deden hun best niet verder nat te
worden als nodig was. Toen ik ook tot mijn knieën, gekleed het water in ging
werd het snel duidelijk waarom. Het water was stervens koud.
Als je bereid was ver genoeg het water in te gaan dan
zwommen de dolfijnen om je heen.
Ria zorgde er voor dat de sandalen droog bleven.
Langs de kust zie je veel van deze enorme hoge hagen.
Zonder deze hagen zouden alle bomen en struiken er
waarschijnlijk zo uitzien.
Op de camping in Tuatapere was deze jongeman een soort
slijpmachine aan het opbouwen. Maar waarom? Was het een ouderwetse (zigeuner)
scharenslijper? Nee, het was een schapenscheerder die elke avond zijn messen
moet slijpen. Hij had er 100 en gebruikte er elke dag wel 30 tot 40, die hij
dan weer moest scherpen voor de volgende dag. Hij zij dat hij 300 tot 400
schapen per dag kan scheren. Dus als je aanneemt dat hij 10 uur werkt en dan
300 schapen scheert dan scheert hij elke 2 minuten een schaap.
Deze 112 m lange “suspension” brug werd 115 jaar geleden
gebouwd. Ik dacht dat deze constructie relatief nieuw was maar misschien hebben
ze destijds de voetgangers bruggetjes uit Azië een beetje groter nagebouwd.
Dit dier zie je ook regelmatig in Nieuw Zeeland maar niet in
het wild.
We zijn nu bijna in
Manapouri, het startpunt van excursies naar Doubtful Sound.
De weersverwachting voor Doubtful Sound was niet geweldig en
besloten we om eerst 130 km verder op naar Milford Sound te rijden.
Met deze boot voeren we 2 ½ uur door de 22 km lange Milford
Sound. Alle Sounds in het Fjordland National Park zijn in werkelijkheid Fjords
omdat ze ontstaan zijn door Gletschers.
Ook in Milford Sound was het weer niet geweldig maar het was
tenminste droog.
Omdat het afgelopen nacht geregend had waren er ontelbaar
veel kleine watervalletjes. Normaal heeft Milford Sound er maar een stuk of 4 –
5.
Seal Rock.
De concurrentie bij Seal Rock met Fairy Falls op de
achtergrond.
Dit is geen klein bootje dus de waterval moet dan wel erg
groot zijn.
Sommige zijn bereid kletsnat te worden (en ook de camera)
voor een foto van de waterval.
Bowen
Falls.
Bij terugkomst, na 2 ½ uur, was het weer iets beter. Maar men
moet bedenken dat we Milford Sound bij het hier gebruikelijke weer hebben gezien. Tenslotte valt hier meer dan 6 m neerslag per jaar en dan kunnen
er niet veel heldere dagen zijn.
Op de weg terug naar Te Anau / Manapouri maakten we nog een
paar stops.
De eerste stop was bij Lake Gunn voor een wandeling door het
regenwoud.
Dit is een Kea en er zijn nog maar ongeveer 200 van. De
meeste leven in het Fjordland N.P. Ze zijn dol op de parkeerterreinen en zitten
al bij de deur te schooien voor je uitstapt.
Het weer merkte niet mee om van deze meren, Mirror Lakes te
maken.
In het Wildlife Reserve in Te Anau kon je een aantal dieren
zien die je maar heel zelden in het wild tegenkomt. Deze zeldzame Takahe is er
eentje van.
Dit is een NZ pigeon die toevallig bij het Wildlife Reserve
in de boom zat.
Bij terugkomst in Manapouri lag er verse sneeuw op de bergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten